„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec.” (Mk 13, 31-32)

«Słusznie wdowa z Sarepty, to jest Kościół, pragnąc nasycić się za pomocą drzewa krzyża, doświadcza nowego stworzenia dzięki chlebowi najświętszego Ciała oraz namaszczeniu ożywiającego Ducha». …specyficzną cechą Kościoła symbolizowanego przez wdowę z Sarepty jest to, że Kościół ten wywodzi się z pogan (…). Sugestywnie opisuje sytuację głodu, jakiego doświadczał lud pogański, pozbawiony słowa proroczego, dopóki nie przybył do niego Eliasz symbolizujący Chrystusa”. (Beda)

Starotestamentalny nakaz miłowania Boga znajduje swoją pełnię w osobie Jezusa. On jest Słowem Boga, które prowadzi do miłości Ojca. On jest gwarantem miłości z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich sił, kiedy dla woli Ojca pozwala się ukrzyżować, aby Jego siły, Jego dusza i Jego serce były w całości oddane Ojcu.

Bóg słyszy nasz głos, nasze wołanie nawet wtedy, gdy nam się wydaje, że nie jesteśmy w stanie przebić się przez współczesny szum, który zewsząd nas otacza. On potrafi wyłuskać nasze wołanie pełne wiary, miłości i zaufania jak wołanie Bartymeusza.